Manali- snow in India

20-23 March 2008 After my return from 10 days sick leave in the Netherlands, New Delhi was about sleepless nights (jet lag) and the worst nightmares ever. So, I needed another break, a peaceful and relaxing one. I know that the mountains are kind of up North and not very close to Delhi (at all). However, I did not realize that the bus trip would take 14 hours taking one winding road after the other. While my seat was in the back of the bus, half way the trip I was compelled to sit closer to the driver so I could follow the road with my eyes. The only thing I remember of the hazardous journey from the back to the front of the bus, and bear in mind that Indians are not the most sensitive drivers on this planet, are the multiple heads hid in plastic bags making gruesome vomiting noises. I am not even exaggerating if I tell you that the lady sitting opposite of the lane looked green in her face! I felt so sorry for myself! Quite unexpectedly, I completed the trip with an empty sickness bag, chapeau!
Manali itself is a small tourist village. During summer months it is packed with tourists and in winter it is litterally empty as both tourists and shopowners resort to sunbathing and drinking cocktails in Goa. Although I was still going from one hospital to another in my nightmares, Manali was a perfect break. Packed in at least 6 layers, breakfast at the balcony was quite an experience being surrounded by snowy mountains and breathing in fresh, clean and pure oxygen. One day we hired a taxi higher up the mountain so we could extually touch the snow! What I thought would be a one day skiing event turned out to be a human zoo event. Many Indians come to Manali to see snow for the first time in their lives. As most of them don't have appropriate dress for these low temperatures dozens of shops on the way to this snowy playground rent out fur coats. Now picture this relatively small playground packed with people walking around in long fur coats cheerfully playing in the snow like a bunch of small children. This was a different India than what I am used to in New Delhi. This positive image quickly changed when we headed back to Manali as we got stuck in a traffic jam for at least an hour.
The third day we roamed around in Manali village that has lovely shops and good momos! It was a great weekend break from Delhi.

Lucknow

21-23 September 2007: My friend Elisabeth is working in the South of Nepal since May last year. For months we were trying to meet half way between her town and Delhi. We decided that that would be Lucknow. Lucknow is the capital town of Uttar Pradesh, a state in the North of India. It was the home of the Nawabs of Avadh who reigned the area for about a century after the decline of the Mughal Empire. Most of the city's monuments date from this period. I haven't heard a single human being who was positive about Lucknow apart from the nation famous kababs. Well, they are all wrong.

How to describe Lucknow? It was quite a bizar experience when we woke up the first morning at 6am by the noise of people breaking down a wall. I noticed the dust in the room and called the hotel reception. After scolding staff the noise stopped. However, at 7am reception phoned us to ask whether we wanted coffee or tea. What genius reception staff phones up hotel guests at 7 in the morning for coffee or tea??? No need to repeat my friend's reply to them. Enfin, few hours after our premature waking up, Elisabeth looked at my face and cried out what on earth I had smudged on my face. She said it was all black!! And indeed, the interior and some exterior parts of my nose were completely black.It took us few seconds to realize that the 'breaking down of a wall' had in fact been a fire! It turned out that the fire had taken place in the room next door. We were appalled! It had not crossed any manager's head to evacuate the corridor or even to warn the guests. For 5 hours we slept in a smoke infested room. We could easily have died of smoke intoxication. I was ready to smack every irresponsible and incompetent staff member's head through the wall. The manager defended himself by stating that he tried his level best to put out the fire. What a complete moron he is. Obviously we left that by insanity troubled place and nicely installed ourselves in a 4-star hotel with smoke detectors!

Then it was about time to marvel at Lucknow's historic monuments.First the remarkable architecture of Martiniere school (see picture 1)with it's unconventional blend of various architectonial styles. Second was the Shah Najaf Imambara which is the tomb of one of the former Nawab's of Lucknow. Unusual elements were the numerous chandeliers hanging from the ceiling (see picture 2).

Third was the Bara Imambara (see picture 3 and 4), a colossal tomb built in the 1780s by Nawab Asaf-ud-Daula as a famine relief project. By coincidence, we met two of my friends from Delhi who made the guided tour through the labyrinth a lot more fun. Apart from the fire incident Lucknow was fun and a welcoming alternative to the zillion Hindu temples that I have seen over the course of my stay in India. Elisabeth and I will definitely meet again.............. in Lucknow!

Mumbai

15-17 August 2007: Mumbai was verfrissend en niet om het minst vanwege het aangename briesje dat zich door de smerige stad worstelde. Vormt Delhi veelal een mozaik van woonwijken, Mumbai is een echte stad; een stad met een centrum en bezienswaardigheden op loopafstand. De eerste dag hebben Karen en ik ons vergaapt aan het beroemde veel-sterren Taj Mahal hotel wat net naast India Gate ligt. India Gate (zie foto) is de beroemde poort waar kolonialen een eerste voet op Indiase bodem zetten na een misselijkmakende zeereis van enige weken. Vond ik er wat aan die poort? Nee, een log en onsympathiek uitziend gesteente waar een hele drom mensen zich uit verveling rondjes omheen wringt.

Dag twee stond onmiskenbaar in het thema van het Engelse imperialisme. De dag begon en eindigde met een stadswandeling die ons van het ene koloniale gebouw naar het andere leidde. Tijdens zo'n tocht vraag je je af hoe Mumbai er zonder de Engelsen zou hebben uitgezien. Misschien wel niet.

De derde en tevens laatste dag vergaapte we ons aan Indiase trots, te weten het gastenverblijf waar Mahatma Ghandi verscheidene malen heeft verbleven met als hoogtepunt de lepel waar hij ooit mee heeft gegeten. Voorts bleek het strand waar menig Bollywood bewoner zo over te spreken is niet meer dan een met honden geinfesteerde zandbak te zijn, maar daar staat tegenover dat Mumbai op culinair gebied een tongstrelende ervaring was. Mumbai heeft nog een follow-up over enige weken als ik het nachtleven onder de loep neem. Wordt vervolgd......................

Sterallures

Mijn populariteit stijgt, althans in New Delhi. Voor de tweede maal ben ik 'gesnapt' door het oog van de camera tijdens een van mijn sociale activiteiten. Kennelijk was de kleinschalige Indiase White Sensation Party 'the place to be' afgelopen zaterdag, want de pers was massaal aanwezig. Ik had bedacht om het verplichte dodelijke witte tenue wat op te vrolijke met knalrode pumps en een rode waaier. Vermoed dat dat toch de aandacht heeft getrokken op een locatie waar iedereen in het wit verscheen.
Lang leve mijn 'vierde anti-biotica kuur in een jaar tijd' als gevolg waarvan ik niet met een doorlopen en beschonken hoofd in de krant stond. Je moet weten dat mijn Indiase collegas gillend op me af komen rennen met hun krantenvodjes zodra ik daar levensgroot in verschijn. Sta dus bij voorkeur niet met een alcoholische versnapering in mijn handen in de krant.

The Delhi Duchess

Who is the Delhi Duchess? Well, that is me! My friend Shamrock (nickname) came up with this brilliant nickname once he learned that I come from a Dutch speaking country. The Duchess is no longer a nickname, it has become a phenomenon. People bow for the Duchess, kiss her hand, people have forgotten or never knew her real name, the Duchess is assisted by a personal assistant and a butler, emails and text messages are addressed to and signed by the Duchess. And that is not all, last Wednesday, on WORLD REFUGEE DAY, the Duchess made her first appearance in the Delhi top newspaper. My star is rising............................ (and so is my ego).

(text next to the picture)

Of gajras & some great music…

A DIFFERENT SOUND: Rock shows and gigs have been rocking the capital all summer. But this musical do was slightly unusual. And it was the musicians who made this one different. The band that was performing called themselves the Powercuts, which is as Delhi as it gets in the summer. Also, this was a retro band of expatriates from various embassies. They played everything, from old favourites like Beatles and Elvis Presley to Johnny Cash. After a break, they played hard rock to suit the tastes of the younger crowd. AND THE CROWD LOVED IT: The guests loved their performance as they got to hear the best of all kinds of music. A member from the band, Kerstin, who hails from Sweden, said, “I enjoy playing in Delhi. The crowd here really appreciates good music. It’s fun playing.”
THE HEAT DIDN’T BOTHER THEM: Most of the guests were from various embassies, and the place was choc-a-bloc with avid rock fans. Pretty Julia Arevalo was a little troubled because of the summer heat. “I am feeling a little hot,” she said, and added, “But who cares about the heat when you have such good music!” And all her friends nodded in agreement. That’s the spirit, we say! LONG NIGHT OF DANCING: Jack, one among the group from the American embassy, was enjoying himself thoroughly. “I’ve been here with all my friends since early in the evening and I am really enjoying the music,” he enthused. Aftab played the host, and went around asking the guests if they were enjoying themselves. And they sure did! GAJRAS OR EARRINGS?
We noticed that a Dutch girl, Lauren, had worn gajras as earrings. She said, “They smell so good and fresh, I just had to buy them from the florist.” She made quite a style statement by wearing them like earrings and not in her hair. One of her friends told us that everyone called her ‘The Dutch-ess’. Unusual nickname, unusual earrings! (Contributed by Pallavi Pasricha & Piyali Dasgupta)

Taj Mahal

The Taj Mahal was built by Emperor Shah Jahan as a memorial for his second wife, Mumtaz Mahal, who died giving birth to their fourteenth child in 1631. The construction of the mausoleum was completed in 1653. Many have tried to describe its beauty:

“Described as the most extravagant monument ever built for love, this sublime Mughal mausoleum is India’s tourist emblem” (source: the Lonely Planet)

“Many people think it is one of the most beautiful buildings ever built.” (source: Wikipedia)

“India's most stunning monument” (source: BBC)

Monday morning 2 April, Hero and I left for the Taj Mahal in Agra. With the help of a handsome Indian man we managed to purchase a train ticket in only minutes and hop on the train just seconds before departure time. Although the journey takes at least 2,5 hours, with Hero it only seemed minutes. I should mention that we hadn’t seen each other in seven months so any opportunity to catch up was greedily taken up.

An auto-rickshaw endowed with a screaming pink interior took us to the closest Pizza hut as we believed that one cannot possibly marvel at what is called the most extravagant monument on non-disputed Indian territory, on an empty stomach.

After paying the entrance fee and equipped with shoe covers, only for foreigners as locals are supposed to go barefoot, we slowly made our way to the Taj. Thrilled about the treasure that was just ahead of us and wondering if it would indeed live up to our sky-high expectations we reached the entrance arch to the Taj.

Well, it did not. It only took my breath away as I was overwhelmed by the surprise, or should I say shock, that it did not live up to my expectations. I must admit that the Taj Mahal is surely a visit worth, and the legends and romance surrounding the Taj Mahal make it somehow unique, but it didn’t radiate the magic I expected. I wanted to be touched by the enchantment, to be left with my mouth half open absorbed by its stunning beauty. Unfortunately, that didn’t happen.

I feared that my senses were satisfied and that from now on I would be totally indifferent towards all historical monuments as I have seen too many during my past journeys. Thank heaven, my next trip proved me wrong.

Jaipur

16-18 februari 2007 En als je dan een weekendje niet ziek zwak en misselijk bent dan trek je erop uit. Aangezien ik in India als een prinsesje leef (dagelijks hulp in de huishouding, een nacht body-guard voor de deur, met de taxi naar het werk, etc.) werd het tijd om wat paleizen aan te doen in Jaipur. En ik was niet alleen, Prins Bernard vergezelde me.

De busrit van Delhi naar Jaipur nam minder dan 5 uur in beslag en was al een ervaring op zich. Ik denk dat ik de meeste facetten van de Indiase samenleving noch voor-de-handliggend noch logisch en al helemaal niet zinvol vind, maar wel bijzonder fascinerend. Zo ook het verkeer op de weg. Alles wat ook maar enigszins kan voortbewegen tref je aan op het wegdek, van door kamelen voortgetrokken karren tot aan vraatzucht lijdende trucks (zie foto). Iedereen heeft zo zijn eigen regels, maar er is één gemeenschappelijk nagestreefde norm: stoppen voor het meest onnozele beest op deze aardbol, de koe. Een tweede observatie zijn de strepen op het wegdek. Al snel krijg je door dat deze slechts ter decoratie dienen en je er het best midden op kunt rijden om zodoende het wegdek maximaal te benutten.

Over het geheel genomen was het uitstapje een groot succes ware het niet dat ik één grote teleurstelling moest verwerken: de huidige Maharaja van Jaipur een saaie ouwe bok met slechts één vrouw en knarsende knieproblemen. Daar had ik me toch wel iets romantischer bij voorgesteld. Een gedeelte van zijn paleis is opengesteld voor publiek, waaronder het gastenverblijf, de kazerne en de vergaderruimten waar met name wapens en koninklijke feestkleding werden tentoongesteld. Het meest intrigerende vond ik de kleding van de 250kg wegende Maharaja, wat een worst van een vent moet dat zijn geweest. Vraag me nog steeds af wat ie nou percies deed met zijn 108(!) vrouwen. De gids gaf nog een extra dimensie aan het geheel door ons af en toe een standje te geven wanneer we aanvullende informatie gaven; hij was immers de gids. Jaha, het is van het grootste belang je plaats te kennen in dit kaste systeem. En zo heb ik ook geleerd dat je met snauwen en je stem verheffen iemand die zijn plaats is vergeten weer terug zet. Deze omgangsvormen zijn wel even wennen.

Het hoogtepunt van Jaipur was het rondstruinen door de bazaar waar mensen voor Nederlandse begrippen ongekende arbeid stonden te verrichten. Menigeen stond gehuld in een stoomwolk boven een enorme pot met kokend water. Met een stok werd zo nu en dan een gekleurde draperie omhoog gehesen om de kleur ervan te matchen met een kleurenkaart. Vervolgens hebben we een theepauze gehouden in een lokaal theehuisje waar in een grote pot Chai wordt gebrouwen. Staat aanvankelijk je lepeltje strak van de suiker al snel bereikt je bloedsuikerspiegel z’n hoogtepunt waarna je tijdelijk in een staat van hyperactiviteit verkeert. Ik vermoed dat dergelijke drankjes in Nederland onder de Opiumwet als stimulerende drug verboden zijn.

De volgende dag sliepen de koninklijke lieden een gat in de dag met als gevolg dat er slechts ruimte was voor een enkele activiteit: het Tiger Fort. Via een 2 km kronkelende weg omhoog bereikten we het fort. Na een intensieve inspectie van de fortmuren bereikte we het bordeel van de Maharaja. Het bordeel bestond uit kleine kamertjes waar niet meer dan een bed inpaste, maar dat was waarschijnlijk ook alles wat die smeerpijp nodig had. Kleine, smalle donkere gangetjes boden de Maharaja de mogelijkheid om ongemerkt van de ene kamer naar de andere te glijden. Schandelijk.

Op veilige afstand van deze poel van verderf hebben we Jaipur zien baden in de ondergaande zon. Jaipur heeft met stip een plaats in mijn top 3 zonsondergangen weten te bemachtigen. Jaipur was een succes!

Gastschrijver Bernard:

" Zo. Ik ben weer terug in Nederland en heb vlotjes
mijn leven van sex, drugs, en rok en rol weer
opgepakt. Van mij geen begripvolle huilteksten als
WHOEOEAAAA welk een faaantaaastisch land maar welk een
dramatische armoede; van schooierige nog bloedende
geamputeerde ledematen in rolstoelen en vlooige
kinderen die kranterige vodjes proberen te verkopen.
Welnee. Ze redden zich prima daar met zun allen. En
dat met een vlotjes groeiende economie in het
vooruitzicht.
Hier zitten we, in Jaipur, met een tevreden
chaidrinker in een theehuis. Laura zit achteraan en de
man vooraan heeft nog nooit in zijn leven een
fotograag gezien. Nog steeds staart iedereen je daar
aan alsof zojuist
"de blanke in zijn ruimtevaartuig, hier, bij ons nog
wel, is geland", blijft apart. Om er vervolgens mee om
te gaan dat ik me uiteindelijk bedacht dat ik een
koele popster was. En laura zei me geloof ik zich te
verbeelden een supermodel te zijn. Alles kan, niets is
te gek tegenwoordig. Das t mooie van India.

salut
BB