Jaipur

16-18 februari 2007 En als je dan een weekendje niet ziek zwak en misselijk bent dan trek je erop uit. Aangezien ik in India als een prinsesje leef (dagelijks hulp in de huishouding, een nacht body-guard voor de deur, met de taxi naar het werk, etc.) werd het tijd om wat paleizen aan te doen in Jaipur. En ik was niet alleen, Prins Bernard vergezelde me.

De busrit van Delhi naar Jaipur nam minder dan 5 uur in beslag en was al een ervaring op zich. Ik denk dat ik de meeste facetten van de Indiase samenleving noch voor-de-handliggend noch logisch en al helemaal niet zinvol vind, maar wel bijzonder fascinerend. Zo ook het verkeer op de weg. Alles wat ook maar enigszins kan voortbewegen tref je aan op het wegdek, van door kamelen voortgetrokken karren tot aan vraatzucht lijdende trucks (zie foto). Iedereen heeft zo zijn eigen regels, maar er is één gemeenschappelijk nagestreefde norm: stoppen voor het meest onnozele beest op deze aardbol, de koe. Een tweede observatie zijn de strepen op het wegdek. Al snel krijg je door dat deze slechts ter decoratie dienen en je er het best midden op kunt rijden om zodoende het wegdek maximaal te benutten.

Over het geheel genomen was het uitstapje een groot succes ware het niet dat ik één grote teleurstelling moest verwerken: de huidige Maharaja van Jaipur een saaie ouwe bok met slechts één vrouw en knarsende knieproblemen. Daar had ik me toch wel iets romantischer bij voorgesteld. Een gedeelte van zijn paleis is opengesteld voor publiek, waaronder het gastenverblijf, de kazerne en de vergaderruimten waar met name wapens en koninklijke feestkleding werden tentoongesteld. Het meest intrigerende vond ik de kleding van de 250kg wegende Maharaja, wat een worst van een vent moet dat zijn geweest. Vraag me nog steeds af wat ie nou percies deed met zijn 108(!) vrouwen. De gids gaf nog een extra dimensie aan het geheel door ons af en toe een standje te geven wanneer we aanvullende informatie gaven; hij was immers de gids. Jaha, het is van het grootste belang je plaats te kennen in dit kaste systeem. En zo heb ik ook geleerd dat je met snauwen en je stem verheffen iemand die zijn plaats is vergeten weer terug zet. Deze omgangsvormen zijn wel even wennen.

Het hoogtepunt van Jaipur was het rondstruinen door de bazaar waar mensen voor Nederlandse begrippen ongekende arbeid stonden te verrichten. Menigeen stond gehuld in een stoomwolk boven een enorme pot met kokend water. Met een stok werd zo nu en dan een gekleurde draperie omhoog gehesen om de kleur ervan te matchen met een kleurenkaart. Vervolgens hebben we een theepauze gehouden in een lokaal theehuisje waar in een grote pot Chai wordt gebrouwen. Staat aanvankelijk je lepeltje strak van de suiker al snel bereikt je bloedsuikerspiegel z’n hoogtepunt waarna je tijdelijk in een staat van hyperactiviteit verkeert. Ik vermoed dat dergelijke drankjes in Nederland onder de Opiumwet als stimulerende drug verboden zijn.

De volgende dag sliepen de koninklijke lieden een gat in de dag met als gevolg dat er slechts ruimte was voor een enkele activiteit: het Tiger Fort. Via een 2 km kronkelende weg omhoog bereikten we het fort. Na een intensieve inspectie van de fortmuren bereikte we het bordeel van de Maharaja. Het bordeel bestond uit kleine kamertjes waar niet meer dan een bed inpaste, maar dat was waarschijnlijk ook alles wat die smeerpijp nodig had. Kleine, smalle donkere gangetjes boden de Maharaja de mogelijkheid om ongemerkt van de ene kamer naar de andere te glijden. Schandelijk.

Op veilige afstand van deze poel van verderf hebben we Jaipur zien baden in de ondergaande zon. Jaipur heeft met stip een plaats in mijn top 3 zonsondergangen weten te bemachtigen. Jaipur was een succes!

Gastschrijver Bernard:

" Zo. Ik ben weer terug in Nederland en heb vlotjes
mijn leven van sex, drugs, en rok en rol weer
opgepakt. Van mij geen begripvolle huilteksten als
WHOEOEAAAA welk een faaantaaastisch land maar welk een
dramatische armoede; van schooierige nog bloedende
geamputeerde ledematen in rolstoelen en vlooige
kinderen die kranterige vodjes proberen te verkopen.
Welnee. Ze redden zich prima daar met zun allen. En
dat met een vlotjes groeiende economie in het
vooruitzicht.
Hier zitten we, in Jaipur, met een tevreden
chaidrinker in een theehuis. Laura zit achteraan en de
man vooraan heeft nog nooit in zijn leven een
fotograag gezien. Nog steeds staart iedereen je daar
aan alsof zojuist
"de blanke in zijn ruimtevaartuig, hier, bij ons nog
wel, is geland", blijft apart. Om er vervolgens mee om
te gaan dat ik me uiteindelijk bedacht dat ik een
koele popster was. En laura zei me geloof ik zich te
verbeelden een supermodel te zijn. Alles kan, niets is
te gek tegenwoordig. Das t mooie van India.

salut
BB

Bernard in New Delhi

Hulde aan mijn eerste bezoeker uit Nederland!

Fantastisch om een maatje te hebben die elke avond als je moe uit je werk komt de deur voor je opendoet; met wie je even een biertje op het balkon kunt drinken; met wie je heerlijk kunt rondbanjeren in achterstandswijkjes waar je als vrouw alleen met ‘effective male protection’ terecht kunt; die het koken overneemt wanneer de activiteit meer dan twee pannen in beslag neemt; die je huis inricht; met wie je non-stop kunt ouwehoeren en die de boodschappen voor je draagt. Kortom, de ideale huisgenoot.

Bernard heeft ook erg van genoten van New Delhi zo bleek uit de volgende sms-jes die hij me heeft gestuurd:

12-02: Ik word opgelicht bij t leven!! 70, 50 uiteindelijk 40 om naar die markt te gaan!! Vuile ratten!!

21-02: Wat zijn t toch een stel gotvergeten paardelullen. Bij toeval sta ik buiten, zie ik engineer aan mast werken. 5 min later, stroom weg. Ben al vanaf half 10 bezig.

21-02: En die enorme lamzakken aan de overkant, die nietsnutten, ze zitten er bij alsof ze een avondje rtl4 zitten te kijken! Werkelijk. Ik snap die Britten wel.

Bernard, ik vond het een supermaand, dank je!!!