Varanasi

Vrijdagavondavond 27 oktober om 18.30 vertrok de trein stipt vanaf New Delhi railway station richting Varanasi. Eens in je leven moet je een nachttrein, derde klas, in India nemen, gewoon voor het ervaren. En het was een ervaring! Kinderen als aapjes van het ene bed naar het andere slingerend, andere kinderen op hun knieen op de grond om voor een paar roepees de door reizigers achtergelaten troep op te ruimen. Een moment zal ik nooit meer vergeten. Een treincompartiment wordt gedeeld met acht mensen. Helaas konden wij als groep van acht niet met z'n allen bij elkaar zitten, maar dit zeer werd gecompenseerd door de aanwezigheid van een heel bijzondere Sikh vrouw. Verbaasde het me al dat deze vrouw ongegeneerd boeren liet, ik was met stomheid geslagen toen ze haar linkerbil opduwde om vervolgens mijn reisgenoot Chanda die naast haar zat te bedwelmen in een onzaligmakende luid knetterende scheet! Dat was pas een cultuur shock!

De nachtrust was kort en kwalitatief slecht. De airco draaide volle toeren waardoor je tot op het bot koud was, het bed was uiteraard te kort, de hotsende bewegingen van de trein weerspiegelden zich in mijn slaap waarin ik zeker tien keer ben ontwaakt, en dan nog maar niet te spreken van de geluiden van mijn bijzondere Sikh vrouw die behalve iets in haar darmen ook iets in haar keel had. In tegenstelling tot het eerste wilde het laatste er niet uit.

's Ochtends om een uur of 8 kwamen we aan in Varanasi. De taxi dropte ons op de mainroad waarvandaan we door smalle slingerende gangetjes, slechts voor voetgangers toegankelijk, bij het hotel aankwamen. De gangetjes leken wel openbare toiletten voor mens en dier, met name koeien vlaaien, en dan moet je bedenken dat de meerderheid van de inwoners op blote voeten rondloopt. De stank varieerde van 'nog net draaglijk' tot 'volkomen misselijkmakend'. De meest heilige stad van India is een beerput!

Varanasi, de stad van Shiva, gelegen aan de Ganges, wordt door Hindoes beschouwd als de heiligste stad in India. Hindoe pilgrims en sadhoes komen naar de Ganges om zich te ontdoen van hun zonden. Bovendien is deze stad is door velen uitverkoren als ideale sterfplek omdat het 'moksha' zou bieden, bevrijding uit de cyclus van geboorte en dood. Voor de een vormt de Ganges een belangrijke link naar spiritualiteit, voor de ander is de Ganges een openbare badplaats, een wasplaats, een gigantisch openbaar zwembad danwel een rioolafwatering. Waterproefjes hebben aangetoond dat het water in de Ganges 1,5 miljoen 'faecel coliform bacteria' per 100 ml water bevat, terwijl de toegestane hoeveelheid voor veilig badwater 500 bedraagt!

Het meest bijzondere waren de 'ghats', de stenen trappen die naar het water in de Ganges leiden waar rond zonsondergang en zonsopgang gebeden worden gehouden. Zaterdagavond, net voor zonsondergang hebben we een roeiboot gehuurd (met roeier) waarmee we langs de ghats zijn gevaren. De meest bekende ghats zijn de 'burning ghats' waar mensen in het openbaar gecremeerd worden. Aangezien Varanasi een gewilde plek is om te sterven draaien de burning ghats 24 uur per dag en liggen de lijken, gewikkeld in kleurige doeken, op de trappen naast de brandstapels op hun beurt te wachten. Aan de andere kant van het gebouw lagen immens hoge stapels brandhout eveneens op 'moment supreme' te wachten. De familieleden, sommige mannen kaalgeschoren om hun rouw te tonen, leken maar wat rond te hangen. Na de verbranding werd de brand geblust met Ganges water om zodoende het lichaam nog eenmaal met Ganges water te reinigen. De grote opstijgende rookpluimen met daarin rondvliegende aasvreters hebben wel indruk gemaakt. Nog meer indruk maakte het ronddrijvende lijk dat we passeerden in de roeiboot. De gids wist te vertellen dat het een zwangere vrouw betrof (zwangere vrouwen, sadhoes en melaatsen mogen niet gecremeerd worden).

Het geluk lachte ons toe, want precies dit weekend was er een Hindoe festival, Chat Puja, waarbij bij zonsondergang en zonsopgang de ghats waren bedolven onder een zee van fel gekleurde sari's van biddende, zingende en offerende vrouwen. Voor de zonsopgang ceremonie werd de wekker om 5 am gezet, om wederom met een boot langs de ghats te varen, maar het was het absoluut waard. Het was adembenemend, alsof je in een heel andere wereld terecht kwam. Het is moeilijk te bevatten dat een rivier die al eeuwenlang als zo heilig wordt beschouwd tegelijkertijd zo ernstig wordt vervuild. Een bonus was dat we halverwege onze boottocht een luxe motorboot tegenkwamen met niemand minder dan Amitabh Bachchan, de grootste Bollywood ster aller tijden, aan boord.

Zondag 29 oktober namen we de trein weer terug. Dit keer duurde de reis 19 uur! Maar met zeven reisgenoten en een pak kaarten ging de tijd sneller dan de trein die met 50 km/uur vooruitkroop!